เมื่อโอกาสทองของชีวิตอยู่ในมือเรา

และในวันนี้ที่เรายังมีคำว่า "โอกาส" 

ได้ "สวด" แบบ "สุข"

         ในสมัยที่ผู้เขียนยังเป็นเด็กได้มีโอกาสอ่านนิทานเรื่องนึง มีเนื้อหาประมาณว่า ในกาลครั้งหนึ่งได้มีกลุ่มชายแมนๆกลุ่มหนึ่งได้เข้าไปท่องเที่ยวในป่าใหญ่   และได้ไปถึงที่ลำธารแห่งหนึ่งซึ่งมีก้อนหินมากมายเต็มไปหมด ระหว่างที่กลุ่มชายแมนๆเหล่านั้นกำลังชื่นชมธรรมชาติอยู่นั้น  ก็ได้มีชายแปลกหน้าคนนึงเดินเข้ามาหาพวกเขาแล้วบอกว่า “ให้พวกเจ้าเก็บก้อนหินนี้ไปให้มากที่สุด แล้วเจ้าจะพบกับเรื่องน่าอัศจรรย์ใจ ซึ่งความน่าอัศจรรย์ใจที่พวกเจ้าจะได้พบนั้น จะทำให้พวกเจ้านั้นดีใจที่สุด และเสียใจอย่างที่สุดเช่นกัน”  แล้วชายแปลกหน้าก็เดินจากไป

กลุ่มชายแมนๆนักท่องเที่ยวเหล่านั้นพากันงุนงงกับถ้อยคำของชายแปลกหน้าที่เดินมาบอกให้พวกตนเก็บก้อนหินหนักๆนี้กลับไปด้วย บางคนไม่เชื่อแต่ก็เผื่อเหนียวก็เก็บเอาไปคนละก้อนสองก้อน  บางคนก็เก็บไปหลายก้อนหน่อย มีเพียงไม่กี่คนเท่านั้นที่ตั้งหน้าตั้งตาเก็บเอาไปอย่างเต็มที่เต็มกำลัง  จนถูกเพื่อนๆล้อว่าปกติดีมั๊ยจะหอบก้อนหินไปทำไมมากมายขนาดนั้นหนักจะตาย เก็บเอาไปแต่พอดีๆเถอะ ใช้เวลาที่มีอยู่เดินชื่นชมธรรมชาติอย่างรื่นรมย์ชิวๆกลับบ้านดีกว่านะ

จากนั้นกลุ่มชายแมนๆก็พากันเดินออกจากป่านั้นไป ระหว่างทางเดินกลับออกจากป่าก็ได้มีหลายคนทิ้งก้อนหินที่เก็บมานั้นไประหว่างทาง  มีเพียงส่วนน้อยมากที่ยังคงตั้งหน้าตั้งตาแบกหินจำนวนมากที่ตนเก็บมานั้นต่อไป

เมื่อกลับไปถึงที่บ้านทุกคนได้พบกับความอัศจรรย์ใจอย่างที่สุด คือ ก้อนหินเหล่านั้นได้แปรเปลี่ยนเป็นทองคำ และเพชรพลอยอันมีค่า คนที่เก็บมาน้อยและทิ้งก้อนหินไปต่างพากันคร่ำครวญและเสียใจอย่างที่สุด ส่วนคนที่ตั้งหน้าตั้งตาเก็บและแบกมาเป็นจำนวนมากก็พากันยินดีปรีดารวยรื่นชื่นบานหัวเราะ555อย่างรื่นเริงบันเทิงใจกันไป

ส่วนกลุ่มชายแมนๆที่เก็บก้อนหินมาน้อย และได้ทิ้งไประหว่างทางบางส่วนพากันย้อนกลับเข้าไปในป่าอีกครั้ง โดยตั้งใจว่าจะไปเก็บหินยังลำธารแห่งนั้นกลับมาให้ได้มากที่สุด แต่เป็นที่น่าเสียใจอย่างสุดซึ้งว่า พวกเขาไม่พบจุดที่เคยได้เจอก้อนหินที่มีอยู่มากมายที่ริมลำธารแห่งนั้นอีกแล้ว พบเพียงความว่างเปล่า แบกความเศร้าในหัวใจกลับบ้าน ไม่ได้รวยรื่นชื่นบานดังเช่นที่เพื่อนประสบ ได้แต่รำพึงว่า…เสียดายจังรู้อย่างนี้ทุ่มเททำอย่างเต็มที่ซะก็ดีหรอกนะ โธ่เอ้ยไม่น่าเลยเราชีช้ำกระหล่ำปีจริงๆ

ในชีวิตจริงของพวกเราทุกคนที่ไม่ใช่นิทาน คงไม่มีใครอยากประสบพบเจอเรื่องเศร้าเพราะการตัดสินใจที่ผิดพลาดจนต้องพูดคำว่า “รู้อย่างนี้ทุ่มเทให้เต็มที่กว่านี้ก็ดีหรอก..เสียดายจัง” ทุกคนต้องการที่จะพบกับความสุขสำเร็จสมหวังรวยรื่นชื่นบานกันทุกคน  แต่มีเพียงไม่กี่คนที่ไปถึงฝั่งฝันที่ตนเองปรารถนา

ซึ่งเคล็ดลับแห่งความสุขสำเร็จนั้นก็คือ “บุญ” ที่เป็นเบื้องหลัง เป็นพลังงานเงียบที่คอยส่งเสริมเกื้อหนุนผลักดันให้ชีวิตเราเจริญรุ่งเรืองและมีความสุข จะสวยหล่อ ร่ำรวย มีสติปัญญาเฉลียวฉลาดก็ด้วยบุญทั้งสิ้น

        บุญสวดธรรมจักรในขณะนี้ที่เราทุกคนได้สวดกันจนคล่องปากคุ้นเคย เพื่อบูชา

พระมหาธรรมกายเจดีย์ ซึ่งเป็นเจดีย์ที่ประดิษฐานองค์พระอยู่ถึง  1 ล้านองค์นั้นเป็นบุญที่ "ใครคนหนึ่ง" ซึ่งเป็นบุคคลที่เราทุกคนเคารพรักเทิดทูนอย่างที่สุดท่านได้ย้ำนักย้ำหนามาว่า

ไม่ควรพลาดโอกาสนี้ที่จะบูชาพระสัมมาสัมพุทธเจ้า

ในวันของพระสัมมาสัมพุทธเจ้า

ไม่ว่าจะมีภารกิจอะไร อย่าให้มาเป็นอุปสรรค

ในการมาสวดธรรมจักรที่พระมหาธรรมกายเจดีย์

ที่ตรงนั้นสำคัญมากๆ ศักดิ์สิทธิ์มากๆ

       ซึ่งวันของพระสัมมาสัมพุทธเจ้า ก็คือวันวิสาขบูชาที่จะถึงในวันที่ 10พฤษภาคม พ.ศ.2560นี้  ใครที่มีความตั้งใจจะทุ่มเทสวดด้วยความปลื้มตามหลักวิชชาซักกี่จบ จะมากน้อยเท่าไหร่ก็แล้วแต่ใจของเรา เราออกแบบชีวิตตัวของเราเองได้เลยค่ะ ว่าจะเก็บโคตรเพชรโคตรพลอยในครั้งนี้ไปซักกี่เม็ดกี่กระสอบก็ขนกันไปได้เลยค่ะ โอกาสของนักสร้างบารมีทุกคนตอนนี้มีอยู่เท่าเทียมกัน ขึ้นอยู่กับว่าใครจะใช้สิทธิ์นั้นอย่างเต็มที่ก็ตัดสินใจกันนะคะ  มีผู้กล่าวไว้ว่า “โอกาสก็เหมือนไอศกรีม ถ้าไม่รีบชิมเดี๋ยวมันก็ละลาย”

อย่ารอให้หมดโอกาสแล้วมาฟูมฟายร้องว่า “เสียดายจัง..รู้อย่างนี้ตอนนั้นทำให้เต็มที่ซะก็ดี” ขอภาวนาอย่าให้มีพี่น้องนักสร้างบารมีคนไหนได้ใช้สิทธิ์พูดคำนี้เลยนะคะ